Friday 5 April 2013

Isi.

Memang itu satu tompok hitam yang nampaj di atas rentangan kain putih,
Bukan mudah ingin menyucikan sesuatu yang di anggap jelik.
Warna itu bagai mencemar  si rentangan kain,
Tetapi itulah tinta kata yang di rasa pahit,

Ditelan-telan tidak dapat, 
dikunyah-kunyah tidak larat,
Dikumam-kumam masih berbekas, 
Sukar si pengata menerima hakikat,

Terlintas tidak, berdetik pun tidak.
Aku hanya menyerah takhta,
Takhta untuk meletak istana,
Kerna kau merasa susah nya,

Aku masih hitam, dan kau masih putih.
Aku menjadi kelabu kau masih putih,
Aku menjadi hilang kau masih putih,
Aku hanya berubahan segamak-gamaknya.